O książce: 2018 / Rosyjska i radziecka proza ​​więzienna ma długą tradycję, wywodząc się z takich klasyków literatury jak Fiodor Dostojewski („Notatki z domu Umarli”), Leonida Leonowa („Złodziej”), Warłama Szałamowa („Opowieści kołymskie”), a kończąc na współczesnych autorach, którzy przeszli od pisarza do więźnia i z powrotem. Wydaje nam się, że w dobie powszechnych gadżetów i... triumf klasy kreatywnej, wizerunek mężczyzny w pikowanej kurtce z obozową metką na tle wież strażniczych bezpowrotnie należy do przeszłości. Ciężka praca, strefa, więzienie to wciąż odwieczne rosyjskie tematy. Wiecznie aktualne, zawsze krwawiące, zawsze rodzące wiele pytań bez odpowiedzi Bohater książki Borysa Zemcowa trafia do więzienia zgodnie z rosyjskim przysłowiem „nie przeklinaj scenariusza i więzienia”. To nie jest zawodowy przestępca, to zwykły człowiek, który nagle (z własnej winy lub nie) znajduje się w niezwykłych okolicznościach. Zmieniają się władcy, jedna formacja społeczna zastępuje drugą, postęp następuje we wszystkich kierunkach, a sytuacja człowieka w niewoli w Rosji, jak dotąd, jest taki sam i pozostaje synonimem nieszczęścia i bólu, tematem, wymiarem, w którym splatają się niesprawiedliwość, upokorzenie, a czasem śmiertelne niebezpieczeństwo. Stara ludowa mądrość o „pieniądze i więzieniu” nie traci na aktualności w XXI wieku. Jak przetrwać w niewoli? Jak nie tylko przetrwać, ale także pozostać człowiekiem? Kogo wybrać na sojuszników i mentorów? Jak budować relacje z tymi, z którymi trzeba dzielić przestrzeń niewoli i z tymi, którzy są upoważnieni przez państwo do zapewnienia porządku w tej przestrzeni? Te tematy są najważniejsze dla Borysa Zemcowa.